Ρεβίθια φούρνου

Ρεβίθια πρωτοέφαγα μεγάλη. Η Ιρλανδή μητέρα μου. παρόλο που έφτιαχνε πολλά όσπρια εξαιρετικά, αυτά δεν τα πολυγνώριζε και δεν τα προτιμούσε. Φιλοξενούμενη στην Ύδρα τα πρωτοδοκίμασα. Με κάλεσαν για μεσημεριανό κάπως ντροπαλά γιατί δεν είχαν κανένα φαγητό επίσημο. Μόνο ρεβίθια αλευρολέμονο…Ά, και χταπόδι κρασάτο από την προηγούμενη. Ε, για να χορτάσουμε, και μια σαλάτα πράσινη τεράστια από τον κήπο κομμένη με σπιτικά καπαρόφυλλα με προζυμένιο ψωμί. Μιας και δε φάγαμε και τίποτα, στο τέλος του γεύματος, εμφανίστηκε η νοικοκυρά του σπιτιού με δυο σαργούς που μόλις είχε ψήσει στα κάρβουνα. “Δεν είναι τίποτα παιδί μου, να τώρα τα έφερε ο πατέρας σου με τη βάρκα που βγήκε λίγο”. Ένα από τα πιο πλούσια, νόστιμα, φιλόξενα γεύματα της ζωής μου με πρωταγωνιστή τα ρεβίθια. Από τότε άρχισα να τα ζητάω όπου τα έβρισκα και σιγά σιγά να τα φτιάχνω. Αυτή η ρεβιθάδα είναι η αγαπημένη μου, με ελάχιστα υλικά, θέλει μόνο το χρόνο της και κανάκεμα.

Υλικά

• 500 γρ. ρεβίθια ξερά, μουλιασμένα για 12 ώρες
• 3 κρεμμύδια σε ροδέλες
• 120 ml ελαιόλαδο
• 1 πρέζα κύμινο
• 2 κλαράκια δενδρολίβανο

Στην πήλινη γάστρα στρώνεις λίγα κρεμμύδια, 1 κλωνάρι δενδρολίβανο και τα μισά ρεβίθια. Επαναλαμβάνεις και τελειώνεις με μια πρέζα κύμινο κι αλατοπίπερο. Στρώνεις τα υπόλοιπα κρεμμύδια όμορφα από πάνω, ρίχνεις το ελαιόλαδο, αρκετό νερό ώστε να τα σκεπάζει 2-3 δάκτυλα και σκεπάζεις με το καπάκι. Βάζεις τη γάστρα σε κρύο φούρνο και τον ανάβεις στους 160 C για 30′. Μετά χαμηλώνεις στους 140 C για 6 ώρες ή στους 100 C για όλο το βράδυ.

Αν το καπάκι της γάστρας δεν κλείνει καλά, μπορείτε να την σφραγίσεις με έναν “στόκο” από αλεύρι, λιγο αλάτι και λίγο νερό ώστε να πλάθεται το μίγμα.

Αν δεν προλαβαίνεις να τα ψήσεις για τόσες ώρες, μπορείς να το “κλέψεις”, σιγοβράζοντας πρώτα τα ρεβύθια για 40′ λεπτά στη χύτρα και ψήνοντας μετά όπως παραπάνω για μία ώρα στο φούρνο στους 170 C σκεπασμένα και για άλλα 15′ χωρίς καπάκι για να ροδίσουν τα κρεμμύδια. Το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο αλλά είναι αρκετά καλό.